Staruszek – mocno podeszły w latach – sadził młode jabłonki.
– Po co to robisz – śmiali się ludzie – przecież ty już i tak nie doczekasz owoców z tych drzewek?
– Ja sam nie będę już kosztował tych owoców – odpowiedział staruszek – al. Ci, co po latach będą jedli jabłka z tych drzew, będą mi wdzięczni za to.
(Kazimierz Wójtowicz, Przypiski, Wrocław 1992, s. 101)
Ku refleksji:
Za każdym razem, kiedy umiera stary człowiek, to tak jakby spłonęła kolejna biblioteka (sengalskie).
Starcy wierzą we wszystko; mężczyźni podają wszystko w wątpliwość; młodzi wiedzą wszystko (Oscar Wilde).
Kto troszczy się o drugich, nie ma czasu się zestarzeć (Wilhelmine Lübke).
