Dziewczynka w drugiej klasie zachorowała na białaczkę i została poddana chemioterapii. Kiedy wróciła do szkoły, nosiła perukę, aby zamaskować utratę włosów. Ale jakieś dzieci zerwały jej perukę, po czym ze zdenerwowania zaczęły się śmiać i szydziły z niej. Dziewczynka zmartwiała i po południu w domu błagała matkę, by nie posyłała jej już do szkoły. Matka starała się dodać jej odwagi, mówiąc: „Dzieci przyzwyczają się do tego, a poza tym włosy szybko ci odrosną”.
Kiedy następnego ranka nauczycielka wkraczała do klasy, wszystkie dzieci siedziały na swoich miejscach, niektóre plotkując o dziewczynce, która nie ma włosów – a ta zapadała się w swoje krzesło. „Dzień dobry, dzieci” – powiedziała nauczycielka, ciepło uśmiechając się, jak zawsze przy powitaniu. Zdjęła płaszcz i perukę. Miała głowę dokładnie ogoloną.
Po tym zdarzeniu dzieci na wyścigi błagały rodziców, by pozwolili im obciąć włosy. A kiedy jakieś dziecko przychodziło na lekcje ze świeżo ostrzyżonymi włosami, wszystkie śmiały się wesoło – nie z obawy, lecz z radości gry. I wszystkim dzieciom włosy odrosły w tym samym czasie.
Rosamund Stone Zander, Benjamin Zander, Sztuka możliwości.
